Emoties en dat soort dingen

Behalve dat ik mezelf in een praktische achtbaan bevind van ziekenhuisbezoeken en onderzoeken is er natuurlijk ook wel sprake van een emotionele achtbaan. 

Één van de eerste dingen die ik dacht toen ik in het UMC het bericht kreeg was: "Hoe ga ik dit in hemelsnaam nou weer aan m'n pa en ma vertellen?". Ik ben enig kind, ze hebben al zoveel zorgen omtrent mijn gezondheid gehad en nu dit weer. Ik dacht: "zij kunnen hier helemaal niet mee omgaan" en ik wilde hun angst en verdriet eigenlijk helemaal niet zien en zeker niet voelen. 

Het is logisch dat zij verdrietig zijn want ik ben hun kind en als ouder zijnde wil je niet dat er iets is met je kind. Ik ben echter niet verantwoordelijk voor hun verdriet. Nou ja, natuurlijk wel een beetje want door mij hebben ze die kopzorgen, maar het natuurlijk niet zo dat ik het expres doe. 

De kinderen is natuurlijk ook zo'n ding. De kinderen kunnen natuurlijk helemaal niks met termen als dermatomyositis. In Jip en Janneke taal heb ik uitgelegd hoe het zit, zonder iets te verzwijgen: "Mama moet vaker naar het ziekenhuis want de dokters willen zeker weten dat ik niet opnieuw kanker heb". Dan zie je die toetjes betrekken, want ze weten dondersgoed wat kanker is en waar het toe kan leiden.

Potverdorie, ik wil hen niet belasten, maar ik wil ook niet liegen. Dus ik vertel wat er gaat gebeuren, wanneer ik naar het ziekenhuis moet en that's it. Geen drama thuis, geen tranen, geen gepraat of telefoontjes over angsten, onzekerheden en onderzoeken wanneer zij thuis zijn.

Thuis hebben we het over schermtijd die op is, kamers die opgeruimd moeten worden, film die we samen kijken, de eindmusical en worden ruzies gesust of uitgevochten. Gewoon normaal dus. 

Wanneer ik duidelijkheid heb, dan hebben zij het ook, tot die tijd leven we gewoon ons leven. 

Noor wil niet naar de foto kijken waarin ik in de scan lig. "mama dat is verleden tijd, daar hoeven we het niet over te hebben als we het ook over andere dingen kunnen hebben". Stijn haalt nonchalant zijn schouders op. Hieruit concludeer ik dat het ze wellicht toch meer doet dan ze laten blijken, maar dat ze hun mond houden. 

Ze zien bloemen en kaartjes die binnenkomen. "Waarom krijg jij bloemen en kaartjes?". Ik zeg ze dat dat komt omdat ik net even wat vaker naar het ziekenhuis moet en dat mensen dan daarin meeleven. Ondanks mijn dankbaarheid voor de kaartjes moffel ik ze toch weg omdat ik niet wil dat de kinderen de teksten lezen. 

Is dit dé juiste manier? Ik heb werkelijk geen idee, maar het is onze manier waarbij wij ons goed voelen en dus is het de juiste manier voor ons. 

Ronald is heel praktisch, die praat er niet graag over want: "zo lang we niks weten, is er niks". Noor heeft het van geen vreemde. Voor mij wat lastig, maar dit is zijn manier. Hij wordt er ook maar weer mee opgescheept. 

Ik praat niet graag over de situatie waarin ik momenteel zit.  Dat zou je wellicht niet zeggen omdat ik eigenlijk nu van begin af aan mijn hele hebben en houwen deel hier op deze site. 

Schrijven is voor mij een vorm van uiten en verwerken gebleken. Wat een leuke bijkomstigheid blijkt, is dat ik regelmatig terugkrijg dat hetgeen ik schrijf ook helpend is voor anderen. 

Wanneer ik het dan heb opgeschreven dan wil ik het er ook het liefste niet meer over hebben. Zo van : "hier is het en nu niks meer vragen".  Lekker egoïstisch natuurlijk, want het is logisch dat mensen belangstelling tonen en dingen vragen. Ik weet niet wat dat is met mij. Zeven jaar geleden had ik precies hetzelfde. Het liefste heb ik het er niet over en doe ik tussen de ziekenhuisbezoeken door alleen maar wat mij ontspant. Bakjes thee drinken en dan praten over deze periode doe ik niet. Wat ik wel doe is lunchen bijvoorbeeld en dan over andere dingen kletsen of zinloze dingen kopen en veel te veel geld uitgeven (al moet ik zeggen dat dit tot nu toe wel meevalt) of wandelen in mijn eentje of met een vriendin. En ik lees veel, ik lees heel veel boeken over mensen die genezen van vage ziektes en over positieve mindset. 

Is het schrijven op deze website dé manier om ermee om te gaan? Voor velen waarschijnlijk niet, en waarschijnlijk vinden velen er ook wel wat van. Dat mag want iedereen mag iets van vinden en deze manier hoeft jouw manier niet te zijn. Sterker nog, je hoeft er niets van te vinden of het ook niet te lezen. 

Dit schrijven ondersteunt mijn proces enne, daar gaat het nu uiteindelijk toch om. 

Ik ken mensen die in soortelijke situaties zichzelf inzetten voor goede doelen door het verkopen van spullen of het neerzetten van enorm bijzondere sportieve prestaties. Wauw zo ontzettend knap! Ik mensen die zich juist heel graag omringen met anderen en juist heel veel gezelschap opzoeken. 

Daarnaast ken ik iemand die gewoon even met een paar vrienden een eigen merk rum tevoorschijn heeft getoverd.

Ik vind rum echt niet te nassen, alhoewel het met limoncello en gemberbier gemixt voor mij wel een gevaarlijk lekker drankje blijkt te zijn. Ik hoef rum niet lekker te vinden om wel ontzettend veel respect te hebben voor het feit dat hij zijn weinige energie gebruikt om van zijn merk rum (www.dutch-head.nl) een enorm succes te maken en hem dit helpt om zich in deze tijd beter te voelen. 

Wanneer je jezelf of anderen geen kwaad doet dan is er naar mijn mening geen slechte manier om met emoties om te gaan.

Of dat nu om ziek zijn gaat of om gebroken relaties of rouwverwerking of wat dan ook. Iedereen heeft zijn eigen worsteling en reageert en verwerkt op zijn eigen manier en dat is oké.

Leven en laten leven en dankbaarheid proberen te voelen voor elke dag dat we op deze aardkloot rond mogen lopen want zoals een wijze man me ooit vertelde: sommige mensen worden oud en anderen gaan jong dood. En daar is geen speld tussen te krijgen.