Stilteweekend 2.0

Fervente festivalgangers proberen iedereen te enthousiasmeren om toch zeker een keertje mee te gaan, om de beleving van een festival te ervaren. Ik had dit de eerste keer nadat ik aan een stilteweekend deelgenomen had. 

Nu ben ik voor de tweede keer geweest en ik realiseer me dat ik anderen niet moet proberen te overtuigen van het feit hoe fantastisch het is om 48 uur achter elkaar stil te zijn. Je staat er voor open of je staat er (nog) niet voor open. Wat ik wel kan doen is mijn ervaring delen en iedereen krijgt dan zijn eigen visie op een stilteweekend. 

Ik gruwel bijna van het idee dat ik naar een festival zou moeten met heel veel mensen en voortdurend geluiden en prikkels, totdat je weer naar huis gaat. Ik sta niet open voor deze ervaring en stel mezelf er ook niet voor open merk ik. Ik ben altijd ziek van alcohol en op een festival is iedereen dronken. Ik kan niet dansen en op een festival danst iedereen. Zomaar even twee aannames of vooroordelen welke ik heb van het bezoeken van een festival, gebaseerd op het beeld dat ik daarvan heb. 

Wanneer ik het heb over een silteweekend dan merk ik dat vrijwel iedereen wel een aanname heeft over hoe zo'n weekend is en wat voor soort mensen daarop afkomen. "Ik zou dat niet kunnen hoor", "veel te saai", "hoe moet je dan jezelf bezighouden", "kun je elkaar dan helemaal niet begroeten?". "Ik doe liever iets gezelligs", "dat is toch echt een geitenwollensokkengebeuren", "ik zou echt helemaal gek worden als ik zo lang niks zou mogen zeggen". 

Voorheen zou ik nooit een stilteweekend hebben deelgenomen. De mening van anderen was voor mij altijd erg belangrijk en in mijn omgeving gaat er niemand naar een stilteweekend. Wanneer ik maar zou denken dat iemand daar negatief over zou denken of een negatieve mening zou hebben dan was het voor mij al not done om te gaan. Velen hadden er volgens mij nog nooit van gehoord totdat ik er nu heen ben gegaan. Nu praat ik er open over en krijg ik veel van bovenstaande opmerkingen. Wel krijg ik er vaak de opmerking achteraan: "wanneer jij er wat aan hebt dan moet je zoiets gewoon doen". 

Wat ben ik blij dat ik inmiddels zodanig gegroeid ben dat ik het inderdaad gewoon doe. Dat ik de eventuele mening van anderen minder belangrijk vind en vooral dat ik me niet meer laat belemmeren door de mening van anderen in hetgeen ik graag wil doen. Kort na mijn eerste ervaring met een stilteweekend heb ik deze tweede keer geboekt. 

Onbekend maakt onbemind en net als een festival kan ook niet iedereen warm lopen voor een stilteweekend. Ik vond het echter net als de eerste keer, ook nu weer zo ontzettend fijn om weer in die mystieke, rustgevende omgeving te verblijven. 

De vorige keer was ik  midden in de winter naar Horssen afgereisd, maar ik wilde ook ervaren hoe het daar is wanneer je gebruik kunt maken van de fantastische tuin welke om de kerk ligt.  

Mijn ervaringen met het vorige weekend heb ik eerder uitgebreid beschreven op deze pagina en voordat ik deze keer ging vroeg ik mezelf af of mijn beleving nu heel anders zou zijn dan die eerste keer. 

Die allereerste keer was ik best een beetje zenuwachtig omdat ik natuurlijk niet wist wat er ging gebeuren. Ik was ook erg bezig met de andere aanwezigen (of ik niet teveel geluid maakte, of toevallig net die andere persoon wide gaan zitten waar ik nu zat). Ik had het in mijn hoofd dus aanvankelijk erg druk met de anderen. 

Toen ik aankwam voelde de omgeving al direct weer als thuiskomen. Ik wist de weg, ik wist wat de bedoeling was en ik voelde me echt een ervaren stilteweekendganger. 

Nadat ik heb progamma doorgenomen had, een rondje in de tuin en boomgaard gelopen heb, ben ik de kerk ingegaan. Ik had de kerk voor mezelf omdat de anderen vanwege het lekkere weer vooral buiten vertoefden. 

De rust daalde als een warme deken over me neer. Het lukte me meteen om te ontspannen en om heerlijk in een zitzak te duiken en te gaan lummelen zoals geadviseerd wordt. Ook tijdens het eten was het niet ongemakkelijk. Ik vroeg mezelf niets af over de andere aanwezigen. Ik at de heerlijk klaargemaakte maaltijd en vertrok weer van tafel, zonder op de anderen te letten. 

Op zaterdag stond de individuele stiltewandeling weer op het programma. Deze heb ik overgeslagen. Degenen die mijn vorige blog gelezen hebben over mijn eerste stilteweekend, weten dat dit niet echt een zen-ervaring was voor me. Vloekend en met hoge hartslag liep ik daar rond in de polder omdat ik de verkeerde kant opgegaan was (deze ervaring is te lezen onder het kopje: "signalen van het lichaam". 

Deze keer wilde ik mijn kalmte graag bewaren en dus ben ik achtergebleven en heb ik zitten mijmeren in de schommelstoel, buiten in het zonnetje. Een erg goede keuze, temeer omdat ik toch al vaak genoeg in mijn eentje wandel in de buitenlucht en ik gewoon zoveel mogelijk tijd wilde doorbrengen in en rond de kerk. 

Tijdens het lummelen voelde ik met enige regelmaat ineens de tranen over mijn wangen lopen. Loskomende emoties, maar ook inzichten over mezelf welke soms erg confronterend zijn en me dus tot tranen toe roerden. 

Eén keer had ik echt een hele vreemde ervaring. Ik sliep niet, maar was denk ik voor de eerste keer echt in trance omdat ik me niet meer bewust was van de plaats of de tijd waarin ik mezelf bevond. Dit was echt een hele bizarre gewaarwording. 

Een beetje huiverig was ik ook wel voor de laatste sessie op zondag. De vorige keer liepen we geblinddoekt over straat  in het dorp en alhoewel ik overal de zin van probeer in te zien, merkte ik dat ik voor een dergelijke oefening niet echt open stond deze keer. 

Het was echter een sessie van heel andere aard, namelijk een geleide meditatie om je krachtdier te ontmoeten. Ik vond dit echt superboeiend en het lukte me gelukkig ook erg goed om mijn gedachten erbij te houden. Ik dwaalde niet af naar thuis met de vraag of Ronald wel schone onderbroeken voor de kinderen gepakt had (dit gebeurt ook regelmatig namelijk). 

Ik zal verder niet teveel uitweiden over mijn ervaringen bij deze meditatie. Niet omdat ik het niet wil vertellen, maar ik snap best dat dit een beetje zweverig kan overkomen en tegelijkertijd heb ik geen zin om te overtuigen dat het echt niet zweverig is. 

Wanneer ik een weekend in de Sint Bonifatiuskerk vertoef dan realiseer ik me weer zo ontzettend, hoe belangrijk meditatie voor me is en wat een rust het me geeft.  Wanneer ik daar ben dan lukt het me zoveel beter dan thuis om mezelf af te sluiten voor omgevingsgeluiden en allerlei andere gedachten die steeds weer op de voorgrond treden. 

Thuis mediteer ik ook dagelijks. Meestal maak ik gebruik van de app Meditation Moments. Je kunt hier kiezen voor korte en lange meditaties, met muziek of zonder muziek, enkel muziek. Soms luister ik enkel naar de stilte en focus mezelf op mijn ademhaling. De pest is alleen dat ik, wanneer ik kies voor een lange meditatie, ik deze soms wel drie keer onderbreek om nog snel even dit of dat te doen, want dan heb ik rust. "Potverdorie, nee meditatie geeft juist ruimte en rust". Ik merk dat dit nog een hardnekkige drempel is welke ik over moet. 

"Mediteren doe ik niet alleen wanneer ik nog tijd over heb, juist niet. Voor meditatie maak ik tijd omdat het me zoveel innerlijke rust geeft". Dit is een mantra welke ik zal moeten blijven herhalen, want inmiddels ben ik alweer ruim een week terug van het stilteweekend en ik gun mezelf de tijd en de rust amper om te mediteren en laat mezelf vooral direct weer leiden door de waan van de dag. 

Tijdens het stilteweekend ben ik zo kalm en volgens mij straal ik dan ook echt rust uit. De mate van rust die ik tijdens zo'n weekend voel en uitstraal, zo'n zelfde mate van onrust voel ik meestal wanneer ik thuis ben en mezelf laat leiden door de waan van de dag. 

Na dit weekend ben ik mezelf er weer extra van bewust dat  ik zelf de regie wil houden. Niet over de dingen die moeten gebeuren, want dat kan natuurlijk niet, maar wel over mijn eigen gevoel en hoe ik met de waan van de dag om ga. 

Daarnaast heb ik mezelf een belofte gedaan. Ik geef mezelf voortaan elk jaar een stilteweekend cadeau. Ik kan niet wachten om volgend jaar weer in een heerlijke blauwe zitzak te ploffen en een heel weekend alleen maar te lummelen en te luisteren naar de stilte.