Een weekje in Mamalou op de Veluwe
Een weekje alleen met de kinderen naar de Veluwe. Het leek me een meer ontspannen idee om met de kinderen een weekje weg te gaan dan ermee thuis te blijven. Daarnaast voel ik me op bijna geen enkele plek fijner dan in het bos. De geur, het geluid van bladeren, de rust, de puurheid. De kinderen heb ik hier ook op de juiste manier in beïnvloed dus eigenlijk was dit een geniaal plan. Weekje Veluwe, weekje thuis en dan de gezinsvakantie naar Frankrijk.
Low budget stond bij de planning wel voorop. Ontzettend knus heb ik een pipowagen geboekt op camping de Leemkule in Hattem. Bofkonten als wij zijn hebben we van de vier aanwezige pipowagens op de camping ook nog eens Mamalou toegewezen gekregen. Hier worden wij blij van.
De camping is echt midden in de bossen gelegen en het is nog heerlijk rustig. Ik merk wel dat ik bij aankomst last heb van vermoeidheid. Drie enthousiaste kinderen die toch echt alleen op mij een beroep doen. Daarnaast heb ik het idee dat ik nog van alles MOET voordat de vakantie kan gaan beginnen. Tassen uitpakken en boodschappen doen want in mijn autootje was geen plek om boodschappen mee te nemen. Ik vraag de kinderen om te gaan spelen zodat ik even aan de slag kan in Mamalou. Oja had ik al gezegd dat de bedden ook opgemaakt moesten worden. Terwijl Stijn en ik hier mee bezig waren heb ik al genoeg gevloekt voor de hele week.
Kijk, Mamalou is ontzettend knus en kneuterig, maar doet natuurlijk ook wat claustrofobisch aan. Er zijn twee slaapkamertjes. Aan één kant van het tweepersoonsbed kun je niet komen maar het laken zal toch echt om het matras heen moeten, wat uiteindelijk ook wel gelukt is, maar echt niet vanzelf.
Toen het kleine stapelbedje. Wanneer je boven ligt moet je niet teveel met je hoofd omhoog komen want dan stoot je het onmiddellijk. Via het wiebeltrapje moet ook om dit matras een laken gevouwen worden. Omdat Stijn niet snapte wat ik ongeduldig uitlegde, kroop ik zelf maar naar boven. Vrijwel onmiddellijk kreeg ik van de kinderen de opdracht om maar snel naar beneden te komen omdat ze bang waren dat het gekraak echt instortingsgevaar betekende. Met het zweet op de rug waren uiteindelijk de bedden opgemaakt. De kinderen wilden toen even lekker gaan rollebollen op de bedden. Nou dat dacht ik dus even niet zeg. Dat heb ik ze ook wel even heel erg duidelijk gemaakt want ik ben niet van plan om deze week nog een keer dit kunstje te moeten gaan doen. Plassen in bed (mocht iemand ineens op het idee komen) is ook echt ten strengste verboden om dezelfde reden.
Op naar de supermarkt. Vraag me niet waarom, maar onze kinderen worden altijd erg druk in een supermarkt, wat mijn irritatielevel echt zo naar een hoogtepunt drijft. Natuurlijk moeten ze ook alledrie plassen, maar uiteindelijk hebben we vrijwel alle boodschappen.
Toen de kinderen en de boodschappen in de auto terug in de auto geladen waren zag ik een Gall & Gall. Ik ben hier even naar binnen geschoten en heb voor mezelf een heerlijk klein flesje 43 gekocht. Ik drink bijna nooit alcohol, zeker niet zulk sterk spul en al helemaal niet in mijn eentje. Echter ik voelde dat ik het nodig had. Terug op de camping heb ik meteen twee borrelglaasjes naar binnen gegoten. Wanneer ik een alleenstaande ouder zou zijn, dan zou ik denk ik ook alcoholist zijn.
Gelukkig besluiten de kinderen om even naar de speeltuin te gaan en ik kan mijn hoofd even tot rust laten komen.
Mijn hoofd slaat op dit moment nog meer op hol van de energie van de kinderen dan dat het tot rust komt door de bosrijke omgeving.
's Avonds gaan we nog even naar de Leemkuil. Prachtig en heel gaaf. Je hebt daar een modderpoel en ondanks het feit dat ik meerdere malen gezegd heb dat het nu echt te koud is om in die poel te gaan ga ik met drie kinderen terug naar Mamalou dit helemaal onder de leem of klei zitten, inclusief hun kleren. Oké, allemaal in een emmer en het eerste handwasje is een feit.
Uiteindelijk ga ik gelijk met de kinderen uitgeput naar bed. Meer gesnauwd en kortaf tegen de kinderen geweest dan me lief is en stiekem vraag ik mezelf af of dit wel echt een goed idee is. Na een slapeloze nacht fluisterde mijn innerlijke wijsheid dat ik alle controle maar eens los moet laten. Dus niet meer dwangmatig de hele tijd weeronline checken of de voorspellingen al beter zijn voor deze week en alle verwachtingen omtrent het gedrag van de kinderen eens loslaten. Ik denk dat het dan een stuk gezelliger wordt.
Nu schrijf ik dit om 8.15u in de ochtend, buiten in het ochtendzonnetje en ga ik met goede moed een nieuwe dag tegemoet
Het verloop van de rest van de week
Eerlijk is eerlijk. De kinderen hebben zich opperbest vermaakt deze week en zijn over het algemeen heel erg lief geweest. We hebben ontzettend leuke dingen ondernomen en ze zijn echt overal enthousiast over en in geïnteresseerd. Wat dat betreft is het een genot om met onze kinderen ergens heen te gaan. Ik heb ook serieus gewoon twee boeken kunnen lezen omdat ze mij echt niet de hele tijd nodig hadden bij hun vertier.
Het was vooral dat ik tegen mezelf aan liep. Niet alleen de eerste avond ben ik gelijk met de kinderen naar bed gegaan, elke avond heb ik dit gedaan. Uiterlijk 22.00u waren de lichten in Mamalou gedoofd. Dit komt enerzijds omdat mijn energielevel lager ligt dan bij de gemiddelde medemens, maar het komt ook echt wel door de intensiteit van de dagen.
Hulde aan de alleenstaande ouder die er vrijwel altijd alleen voorstaat.
Zowel op vakanties als in het dagelijkse leven. Ik vind het nogal een verantwoordelijkheid hoor. De kinderen daagden mij een keer uit om ook eens langs de steile kant van de leemkuil naar beneden te gaan. Ik wilde mezelf niet laten kennen en deed dit natuurlijk, maar het was zo steil dat ik echt over mijn eigen benen struikelde (atletisch als ik ben). Het eerste wat ik dan denk is dat het ontzettend onhandig zou zijn wanneer ik nu mijn benen zou breken, want wat dan? Ook betrapte ik mezelf erop dat ik een paar keer dacht dat ik wel moest blijven leven, want als ik nu toch ineens dood zou gaan in mijn slaap dan zaten de kinderen daar in Mamalou en dan? Nou ja, dat soort gedachten had ik dan zo met regelmaat. Dus nogmaals, hulde aan de alleenstaande ouder, want het is nogal een verantwoordelijkheid wanneer je zo in je eentje met kinderen op vakantie bent.
Op Instagram heb ik echt hartstikke leuke foto's geplaatst van deze week. De laatste tijd ben ik actiever op Instagram, gewoon omdat ik dat leuk begin te vinden. Vroeger riep ik altijd dat hoe meer mensen op social media plaatsen, hoe meer ze anderen willen overtuigen van hun leuke leven terwijl dat waarschijnlijk helemaal niet zo leuk is. Daar ben ik van teruggekomen (noem het voortschrijdend inzicht).
Ik plaats natuurlijk ook de foto's op Instagram welke ik het mooiste vind. Net als iedereen plaats ik tot nu toe geen foto's van mijn fronsende, huilerige hoofd of van ruziënde kinderen of zoiets. Trouwens de kinderen worden echt heel erg boos wanneer ik een foto van hen wil maken waarop ze mokkend of met een pruillip op zouden staan.
Wanneer je echt alleen kijkt naar de foto's van deze week dan zou je bijna kunnen denken dat het een ontzettend harmonieuze week was met alleen maar lachende gezichten en zo. Natuurlijk is dat absoluut niet de realiteit. Natuurlijk is de week echt niet 24-7 verlopen met van die blije gezichtjes zoals op de foto. Natuurlijk is het heel veel ruzie geweest en is er veel gemokt en ben ik echt soms de wanhoop nabij geweest en dat zie je niet op Instagram.
Wat dat betreft, maar dat weten we allemaal, geeft Instagram een vertekend beeld van de werkelijkheid en ik lijk daar tegenwoordig ook aan mee te doen. Echter ben ik de laatste die zal zeggen dat mijn leven is zoals op Instagram. Mijn leven is echt niet ideaal en ik heb meer dan genoeg troubles waar ik iets mee moet.
Misschien zie ik door en dankzij de troubles nu ook wel steeds meer de mooie dingen en de dingen in mijn leven waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Ik heb besloten om mijn aandacht vooral op deze mooie dingen te richten. De dingen en mensen waar ik blij van word en waarvan ik ontzettend dankbaar ben dat ze in mijn leven zijn. Dit geeft namelijk energie en daar word ik gelukkig van. Daarom post ik meer foto's op Instagram, omdat ik dankbaar ben voor deze mooie dingen in mijn leven en ik dit graag wil delen met anderen. Of anderen daarop zitten te wachten, dat weet ik niet. Niemand is natuurlijk verplicht om op Instagram te zitten en naar mijn foto's te kijken, dus dat is dan eigenlijk weer niet mijn probleem.
Kortom, ik ik kan ontzettend genieten van de mooie foto's en inspirerende teksten van anderen op Instagram en vind het veel te leuk om daarin mee te delen. Maar genoeg nu over Instagram en de blije foto's van mijn kids erop.
Wat gebeurde er zoal in die week?
Er waren momenten dan hadden ze bij het opstaan al ruziën en was het knok. Niet veel ontwijkingsmogelijkheden in Mamalou, dus enige oplossing was zo snel mogelijk naar buiten met zijn allen.
Douchen in de ieniemieniedouche van Mamalou was geen succes. Stijn had de primeur en het was een hoop gepiep en gemeut. We zijn de rest van de week naar de douches van de camping gegaan. Ideaal, want daar was een familiedouche waar ze alledrie tegelijk in konden. Op zich verliep dit de eerste keer best effectief. Je moet je voorstellen dat ze alledrie van top tot teen onder de leem zaten dus het was hard nodig. Waren ze allemaal schoon en dan is het warempel Noor die echt iets heel aparts doet. Ze wist dat we een beperkt aantal handdoeken hebben, dat het allemaal niet zo snel droogt met regenachtig weer en dat gemeenschappelijke douches smetvrees oproepen. Noor is overal vies van moet je weten, maar de handdoeken gooit ze gewoon zo hupsakee op de grond. Zulke momenten zijn gewoon niet tof zeg maar.
Het gezeur om snoep is er ook zo eentje. Hun voorliefde voor zoetigheid hebben ze van mij geërfd, dat kan niet anders, maar wel honderd keer per dag willen ze snoep. Wanneer het antwoord 'nee' is, dan vragen ze het gewoon 2 minuten later nog eens (ze gokken op een korte termijn geheugen dat het helemaal niet meer doet in plaats van op een slecht korte termijn geheugen). Ze vragen ook steeds hoeveel snoepjes ze mogen. Ja uh, gewoon eentje.
De dingen die ik net genoemd heb die vallen dan toch ook echt in het niet wanneer ik hun enthousiasme in de Apenheul voel, hun stralende gezichtjes bij het Bakkerijmuseum en de jongens bijna tranen in hun ogen van blijdschap hebben wanneer we een kudde wilde zwijnen spotten. Ze zijn netjes naar andere mensen, ze vernielen niets, ze laten geen papiertjes op de grond vallen, ze zijn beleefd tegen anderen, dat is toch iets om ontzettend dankbaar voor te zijn.
Ik ben denk ik ook bovengemiddeld temperamentvol, en wanneer je drie bovengemiddelde temperamentvolle kinderen hebt, dan geeft dat wat extra vuurwerk met soms wat meer knallen dan siervuurwerk.
Hoort het er daarnaast niet gewoon bij kind zijn?
Kinderen maken ruzie en die van ons wellicht wat intenser dan gemiddeld, maar niet alleen onze kinderen zullen dat doen. Net als zeuren om snoep of een handdoek in het water laten vallen. Ik moet wel zeggen dat ik geen enkel ander kind zo vies heb gezien bij de leemkuil. Geen enkel ander kind heb ik tussen de kikkers zien rondkruipen zoals die jongens van mij. Maar dat maakt me ook trots, want kinderen moeten viespeuken. Dat het mij extra was oplevert dat is mijn probleem, want uiteindelijk heb ik liever dit dan dat ze de hele tijd in Mamalou op de iPad zitten.
Conclusie
Het heeft alles met mij te maken dat deze week me soms nog meer energie kostte dan dat het gaf. Ik had verwacht inmiddels wat meer aan te kunnen, maar ik ben heel snel overprikkeld en kan zeker nog geen verschillende prikkels tegelijk aan.
Dus wat dat betreft is de conclusie is dat de kinderen gewoon normaal zijn, maar ik wat minder.
Natuurlijk rest dan nog de vraag hoe het was om deze week zonder Ronald te doen. Wanneer we ergens zaten te eten dan dacht ik wel regelmatig: "Ze zullen wel denken dat ik een gescheiden vrouwtje ben". Maar zat ik daarmee? Nee, eigenlijk helemaal niet. Ik moet sowieso eens kappen met "ze zullen wel denken".
Het voordeel van alleen met je kinderen op vakantie gaan is dat je het precies zo kunt doen zoals je het zelf wilt. Eentje minder om mee te overleggen. Omdat ik vrij snel moe en overprikkeld ben hoefde ik mezelf ook geen enkele keer verplicht te voelen om ook nog gezellig tegen Ronald te doen.
De avonden waren ook niet eenzaam, want ik wilde soms eerder naar bed dan de kinderen.
We hebben hartstikke leuke dingen gedaan en herinneringen gemaakt en dat pakt niemand ons meer af.
Achteraf gezien had ik een midweek wel voldoende gevonden in onze situatie, maar dat neem ik mee in mijn achterhoofd voor de volgende keer, want een volgende keer kan er best nog weleens komen.
