Op 29 januari 2014, kreeg ik na talloze onderzoeken officieel het stempel kankerpatiënt. 

Het was natuurlijk allemaal een beetje apart omdat mijn situatie niet in een standaard protocol te gieten was, maar de bestaande protocollen waren losgelaten op mijn situatie en een geprotocolleerde behandeling ging plaatsvinden

Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar ik ben Marga en het is MIJN kanker en ik bewandel mijn weg naast de geprotocolleerde weg, eigenwijs als ik ben.

Ik weet nog goed dat mijn reactie op de diagnose niet echt de meest geijkte reactie op het bericht dat je kanker hebt was. 

Mijn eerste gedachte was toen ik bij de oncoloog zat: "Eindelijk heb ik rust, eindelijk hoef ik even niets". 

Tsja, dat zegt ook wel genoeg over hoe ik mezelf voelde de periode voor deze diagnose (ik viel zelfs bijna in slaap tijdens het maken van de PET-scan).

Omdat de diagnose kanker voor mij op dat moment voelde als een ontsnapping aan de druk die ik ervoer in mijn dagelijkse leven stond ik er toen ook niet bij stil dat ik ook weleens dood kon gaan hieraan. 

Toen ik tegelijk met de baarmoederproblemen een melanoom had ben ik, met mijn toch al aanwezige interesse in spiritualiteit, boeken gaan lezen over een alternatieve visie op kanker. Mensen die tegen alle verwachtingen in zijn blijven leven en hoe zij dat gedaan hebben. De visie dat alles een reden heeft en dat kanker je iets duidelijk maken wil.  Voor mij werkte dit omdat ik ervan overtuigd was en eigenijk nog steeds overtuigd ben dat ik de signalen van mijn lichaam veel te lang genegeerd had en het gaf me een gevoel van controle, het gevoel dat ik zelf ook iets kon doen om beter te worden. 

Ik besloot om niet te gaan strijden TEGEN de kanker, maar VOOR het leven. Ik besloot om niet boos te zijn op die tumor en mezelf vooral echt niet af te gaan vragen waarom dit mij toch allemaal moest overkomen, want waarom zou het mij niet overkomen en een ander wel. 

Nu ik kanker had, had ik eindelijk een legitieme reden om NEE te zeggen en om te doen wat IK wilde doen. Wanneer je kanker hebt dan snappen mensen alles namelijk en dan is er alle begrip van iedereen. En wanneer mensen je keuzes niet begrijpen dan durven ze er op dat moment niets van te zeggen. Hier ging ik eens even mooi gebruik van maken.  In de periode ervoor probeerde ik weleens nee te zeggen tegen iets, maar ervoer ik toch vaak druk om alsnog overstag te gaan. Ik ben er gewoon nooit zo goed in geweest om voor mezelf te kiezen. Ik had de kanker nodig om voor mezelf te kunnen gaan kiezen.

Ik vond het altijd al heerlijk om in het bos te wandelen, maar sinds de kinderen er waren ben ik nul keer in het bos gaan wandelen omdat ik er geen tijd voor had (lees: maakte). Nooit vergeet ik dat ik de dag na de diagnose wél naar het bos ging met Basje. Het winterzonnetje scheen op mijn hoofd, ik rook de natuur, ik voelde me vrij en was op dat moment perfect gelukkig. 

Natuurlijk wisselde mijn gevoel vanaf dat moment regelmatig. Natuurlijk kwam het besef echt wel dat de factor pech of geluk een hele grote factor is en dat het lot afhangt van welke kant het muntje zou gaan vallen.  Natuurlijk was er de angst om dood te gaan. En eigenlijk was ik persoonlijk niet eens echt bang om dood te gaan (ik had tenslotte tijdens die allergische reactie van de chemo bedacht dat doodgaan niet zo eng is). 

Angst voor Ronald die misschien alleen achter zou blijven had ik ook niet, maar oh wat was ik bang voor mijn kinderen. Bram was potdorie net één jaar geworden. De kans bestond dat hij zijn moeder niet eens zou herinneren en die andere twee waren ook nog zo jong. Ook had al snel bedacht dat ze dan maar voortaan met moederdag iets voor een vriendin van me moesten gaan knutselen op school. Voor mezelf had ik al een heel draaiboek gemaakt met acties welke ik voor de kinderen uit zou gaan zetten op het moment dat ik te horen zou krijgen dat ik dood zou gaan zodat ze me zouden kunnen herinneren.

Godzijdank heb ik het draaiboek tot op de dag van vandaag niet hoeven uitwerken. 

lk bewandelde mijn eigen pad naast het ziekenhuispad en dat heeft me toen ontzettend geholpen.