Het kerststuk op de foto staat nu, eind januari, nog steeds bij mij op de salontafel. Okė, de slingertjes heb ik verwijderd, maar verder staat het nog steeds te stralen, eigenlijk zelfs nog meer dan toen ik het kreeg op kerstavond.

Eerlijk gezegd ben ik op een gegeven moment alles wat met kerst te maken heeft hartstikke beu en weet ik niet hoe snel ik alle kerstspullen in ga ruilen voor vrolijke tulpjes in huis. Dit kerstuk was echter nog niet klaar om geloosd te worden. Er zitten namelijk twee bollen in verwerkt waarvan ik toch nog wel iets verwachtte. 

Het zag er eigenlijk lange tijd niet naar uit dat ze nog zouden gaan groeien en bloeien. Op een gegeven moment dacht ik dat er mislukte bollen in het stuk verwerkt zaten en wilde ik het toch weg doen, want tja, kerst is al lang voorbij en dan 'hoort' het toch niet meer om een kerststuk op tafel te hebben staan. 

Twee weken geleden  zag ik echter ineens een groen puntje tevoorschijn komen.

Hey.. er zat toch leven in, dus hij mocht nog even blijven staan. Mijn dochter wilde wat omliggende blaadjes wegpulken om te kijken of het wel echt wat zou gaan doen. Ik vroeg haar dit niet te doen omdat die bol wel vanzelf zou uitschieten en hij straks anders misschien juist niet meer zou groeien. 

Inmiddels zijn er twee duidelijke bloemknoppen zichtbaar en ik heb er alle vertrouwen in dat ze nog in bloei komen te staan. De ene knop staat op een lange, scheefgroeiende stengel en bij de andere is (nog) geen stengel te zien en deze staat fier rechtop. Die scheve stengel vind ik nu nog niet om aan te zien, maar wie weet vind ik dat wel wanneer hij daadwerkelijk bloeit. 

En toen bedacht ik mezelf ineens dat het proces van dit kerststuk eigenlijk ook heel goed voor het proces van ons allemaal kan staan. 

Wat er in zit dat komt er echt wel uit, als je het maar de kans geeft om te groeien.

Ook wij kunnen allemaal op onze eigen manier groeien en bloeien. De ene doet er wat langer over dan de ander. De ene is op zijn veertigste 'binnen' en de andere ontdekt op zijn vijftigste zijn passie pas. De ene gaat zonder blikken of blozen op een podium staan en zingt de sterren van de hemel en de ander heeft eerst zes cursussen faalangsttraining nodig voordat hij überhaupt op het podium durft te staan.

Is het ene beter dan het andere? Absoluut niet, want iedereen groeit en bloeit op zijn eigen tempo en op zijn eigen manier. Wanneer je jezelf maar niet laat belemmeren door beperkende gedachten als: "ik ben te oud", "ik kan dit niet", "De buurvrouw zal het wel stom vinden dat ik nu nog een kerststuk op tafel heb staan", "ik ga echt niet door het dorp hardlopen, want dat ziet er te triest uit". 

Wanneer ik het kerststuk in de groenbak had gemieterd met de gedachte dat er toch niks in die bollen zat of dat het nu te laat is omdat kerst voorbij is, dan had ik nooit kunnen zien wat er daadwerkelijk nog uit die bollen kon komen.

Het is nooit te laat om te groeien en te bloeien. En die bol interesseert het geen moer of ik nou liever had gezien dat hij in de kersttijd had gebloeid en dat ik misschien liever had gezien dat hij mooi, verfijnd, rechtop groeit in plaats van scheef en schuin. 

Nee, hij groeit op zijn eigen tempo op zijn eigen manier en dat hij zal gaan bloeien, daar is geen twijfel meer over mogelijk.