Grenzen verleggen en uit die comfortzone komen

In 2019 hebben we met een gezellige groep mensen meegedaan aan een family obstacle run. De afstand en de obstakels zijn goed te doen bij de familieversie omdat ook kinderen vanaf een jaar of drie het vol moeten kunnen houden. 

We gingen er al wel vanuit dat de oudste kinderen wat sneller zouden zijn dan wij, maar de jongste was bij mij ook snel al uit beeld en even voor de duidelijkheid, dat was niet omdat ik hem voorbijrende.  Noor is bij mij in de buurt gebleven, maar meer omdat ze het zielig vond of zo, vermoed ik. 

Dat het niet best gesteld is met mijn conditie dat viel niet eens zo heel erg op omdat er best wel wat oponthoud was op de route, echter de obstakels dat was een ander verhaal zeg. Nu heb ik een enigszins geldige reden om obstakels niet te kunnen nemen vanwege mijn wat beperkte rechterarm, maar desondanks werd ik erg geconfronteerd met mijn stijfheid. Even soepel een been ergens overheen gooien? Vergeet het maar. 

Mijn sportieve dieptepunt van die dag was net voor de finish waar een grote container gevuld met water stond. Via een trap ga je omhoog, je springt erin, zwemt naar de overkant en gaat eruit. De eerste delen gingen goed, maar toen moest ik eruit. Dat ging niet, want er was geen trapje en met geen mogelijkheid kreeg ik mezelf opgeduwd aan de rand van die container, laat staan dat ik mijn been eroverheen gezwierd zou krijgen. 

Ronald moest uiteindelijk terug die container in en heeft mij als een soort zeekoe omhoog gehesen en echt min of meer over die rand van die container gegooid. 

Dit was het punt dat ik dacht: "dit moet anders".

Een aantal andere vrouwen hadden deze dag ongeveer hetzelfde beleefd als ik. Ontzettend gezellig en absoluut voor herhaling vatbaar, maar niet op deze manier. In 2020 zouden wij weleens gaan laten zien dat wij obstakels ook soepel en galant zouden kunnen trotseren. Werk aan de winkel dus!

Ik begon met een proefles yoga en weet je wat het is, wanneer je het niet ziet zitten, dan zijn er honderden reden te bedenken om het dan ook niet door te zetten. Ik ben dan ook niet op yoga gegaan. Ik dacht dat ik het beter thuis kon gaan doen want dan hoefde ik tenminste niet op gezette tijden de deur uit. Ik nam een abonnement op fitchannel. Hartstikke leuk en dit zit fantastisch in elkaar. Ik heb het afgelopen jaar ook best regelmatig in de keuken gestaan met de laptop op de aanrecht en mijn matje op de vloer. Elke keer zei ik dan tegen mezelf : "een half uurtje Marga, je kunt ook een half uur op Facebook zitten dus kom op". Ondanks deze motiverende woorden tegen mezelf, was dit abonnement ook niet aan mij besteed. 

De noodzaak dat er op korte termijn iets moest veranderen verdween als sneeuw voor de zon toen Corona er plotseling was en de obstacle run van 2020, net als alle andere evenementen gecanceld werd. Op sommige momenten probeerde Noor nog wat lenigheid bij me te creëren door me in een soort split te duwen en Stijn riep wat opbeurende woorden terwijl ik wat krachtsoefeningen wilde doen thuis, maar in dit tempo en op deze manier zou ik in 2025 nog geen obstacle run lopen. 

Het is overigens niet zo dat ik niet beweeg hoor, want dat doe ik zeker wel. Wandelen doe ik volop in een lekker tempo en meerdere malen per week. Ik kom dagelijks gemiddeld wel aan zo'n 15.000 stappen per dag. Heerlijk vind ik het om te wandelen in de natuur, stap voor stap mijn hoofd leeglopen. Ik heb zelfs een keer samen met een vriendin de Kennedymars gelopen, maar liefst 80 aaneengesloten kilometers, waar ik best wel trots op ben. 

Wandelen is voor mij echter bewegen binnen mijn comfortzone. Mijn conditie verbetert er niet echt door, ik word er niet sterker van en al zeker niet soepeler. 

Dus nu een dik jaar na de obstacle run heb ik een stap gezet die absoluut buiten mijn comfortzone ligt. Ik heb een proefles gedaan bij de sportschool met als doel mijn conditie verbeteren en sterker worden. 

Ik heb wel het verstandige besluit genomen om geen maandelijks abonnement te nemen, maar een strippenkaart. In een ver verleden heb ik namelijk een vaker een sportschool bezocht en uiteindelijk was ik altijd, net als velen met mij, binnen afzienbare tijd enkel sponsor van de sportschool. 

Maar die proefles was wel even andere koek dan een rondje wandelen. Ik dacht soms echt even dat mijn lijf het zou begeven en ik weet zeker dat er een beroep is gedaan op een aantal spieren die zelf al vergeten waren dat ze überhaupt in mijn lichaam verbleven. 

Nu heb ik al twee dagen moeite met omhoog komen, ik loop alsof ik echt ernstige mankementen heb aan mijn onderstel, ik heb moeite met het strekken van mijn armen en eigenlijk gewoon met alles. Dit is dus duidelijk echt een goede stap buiten mijn comfortzone en eentje die echt hoognodig gezet moest gaan worden.

De eerste echte stap is nu dus gezet naar mijn doel: "In 2021 zelfstandig uit de container met water kunnen klimmen tijdens de obstacle run" en hopelijk ga ik de weg ernaartoe nog leuk vinden ook.