Vijf jaar later

Het is 11.25u en ik heb de hele ochtend al een onbestemd gevoel. 

Vandaag heb ik een belafspraak met mijn chirurg en krijg ik de uitslag van de mammografie en de MRI die ik eerder deze week heb laten maken. 

Mijn chirurg is de beste en neemt absoluut alle tijd voor je. Niet alleen voor mij, maar alle patiënten. Dit betekent dat zijn spreekuur altijd enorm uitloopt. Vorig jaar was ik al een aantal dagen voor de  afspraak in het ziekenhuis gebeld door de mammacare verpleegkundige met de fijne mededeling dat de uitslag van de onderzoeken goed was. Op de dag van de oorspronkelijke afspraak zat ik toch bijna twee uur in de wachtkamer om dit nog bevestigd te krijgen van de chirurg. In zo'n wachtkamer hangt toch een bijzondere energie. Er zitten patiënten die net als ik op controle komen, maar ook patiënten die midden in hun proces zitten of vol spanning hun allereerste uitslag moeten gaan horen. Kortom, niet echt het sfeertje waar mijn hart rustiger van gaat kloppen. 

Hierom heb ik in overleg met de chirurg vorig jaar afgesproken dat hij de keer erop de uitslag telefonisch zou doorgeven. Dat is dus vandaag, maar ik weet niet of ik hier nu echt goed aan gedaan heb. 

Op de brief die ik heb ontvangen staat namelijk dat er geen tijd aangegeven kan worden hoe laat ik gebeld ga worden. Dit betekent dat ik dus vanaf 8.00u vanochtend krampachtig mijn telefoon in de gaten houd. Ik neem hem zelfs mee naar de wc. Toen ik bij de Action even een kletspraatje hield met een bekende was ik er niet echt bij met mijn aandacht omdat ik dan voortdurend gespitst ben op het eventueel afgaan van de telefoon en bang ben dat ik net dan in de winkel gebeld ga worden. Zometeen komen de kinderen thuis lunchen en nu ben ik weer bang dat ik juist dan gebeld ga worden. Dat uurtje tussen de middag doe je hier ook niet voor je ontspanning en meestal is het wel bal tussen de kinderen, dus het zou niet handig zijn om dan een gesprek met de arts te moeten voeren.

En weet je,  misschien word ik pas om 16.30u gebeld en dan gaat dit dus mijn hele dag beheersen. Ik probeer het los te laten, maar dit doet me denken aan jaren geleden toen ik gebeld kon worden of ik geslaagd was voor mijn schoolexamen. 

Kortom, misschien moet ik, ervanuitgaande dat ik volgend jaar pas weer hoef, toch maar gewoon in de wachtkamer gaan zitten zodat de grootste stress beperkt is tot een blok van maximaal twee uur. 

Het lijkt wel of bij mij de angst dat de uitslag niet goed is groter wordt naarmate de jaren verstrijken. Ik denk dat dit komt omdat ik nu pas, na al deze jaren, mijn gevoelens toe heb gelaten. Ik bagatelliseer niet meer, doe niet meer stoer en realiseer me steeds meer dat het een grote zegen is wanneer de uitslag goed is.

Wat wel ontzettend boffen is, is dat de uitslag zo snel komt. Tot vorig jaar moest ik altijd anderhalve week op de (officiële) uitslag wachten. Mijn onderzoeken zijn tot nu toe altijd op woensdag geweest en de uitslagen de week daarop op vrijdag. Nu gelukkig maar een hele korte periode tussen onderzoeken en uitslag. 

Na de Mammografie mocht ik meteen door voor de MRI-scan. Ik mocht van de verpleegkundige even een foto maken van het apparaat. Je moet je bovenlijf ontkleden, maar dat lijkt me logisch wanneer er een MRI van je borsten gemaakt wordt. 

Allereerst krijg je een infuus ingebracht wat nodig is om tijdens het onderzoek contrastvloeistof in te spuiten. 

De MRI maakt doorsnede  opnamen in meerdere richtingen waardoor 3D beelden kunnen worden vervaardigd. Structuren en weefsels in de borsten worden hiermee nauwkeurig in beeld gebracht. MRI opnamen worden in zwart, wit en grijstinten afgebeeld. Sommige structuren kunnen qua kleur erg op elkaar lijken en zijn daardoor moeilijk van elkaar te onderscheiden. Door het contrastmiddel wordt het contrast tussen de structuren verhoogd waardoor alles net even wat beter zichtbaar wordt. 

Toen het infuus goed zat mocht ik op mijn buik op dat roze 'bedje' gaan liggen. Met mijn gezicht naar beneden op dat zwarte ding wat je ziet en mijn borsten in dat gat net boven het roze bedje. Mijn armen liggen dan naar beneden naast mijn lichaam. Kun je jezelf een beetje een voorstelling maken van deze comfortabele houding? Omdat de MRI een ontzettende herrie maakt krijg je oordopjes in en een koptelefoon daaroverheen. Er wordt op verzoek een radiozender naar keuze aangezet welke je tussen de herrie door minimaal kunt horen (mocht je nieuwsgierig zijn en het nog nooit gehoord hebben. Op youtube is het geluid van een MRI te horen). Daarnaast krijg je een balletje in je hand, waarin je kunt knijpen als er stront aan de knikker is en je tijdens de scan echt een verpleegkundige nodig hebt.

Wanneer je goed kijkt zie je op de foto een groen puntje achter de MRI, tegen de muur. Op de één of andere manier hebben ze het zo gespiegeld dat je deze foto ziet wanneer je je ogen open doet. Het is een foto van het bos. Het werkt natuurlijk beter om je in het bos te wanen dan in die smalle tunnel. 

Wanneer je goed ligt dan wordt je dus met dat bedje in de tunnel geschoven en dan begint de scan. De scan zelf duurt ongeveer een half uurtje. Toen ik er net ingeschoven werd voelde ik mijn ademhaling versnellen. Gedachten als "wanneer nu de stroom uitvalt dan lig ik hier in dit ding en kan ik geen kant op", "Ik lig hier muurvast", doen geen goed aan mijn ademhaling. Wanneer ik dergelijke gedachten lang genoeg ga volhouden dan ga ik vanzelf hyperventileren. 

Ik spreek mezelf in gedachten streng toe en focus op mijn ademhaling. Ik voel dat ik rustiger wordt. Ik kijk niet naar het bos maar houdt mijn ogen gesloten en probeer te ontspannen en wat te mediteren tussen de herrie van de scan door. Ik word kalmer en de onvermijdelijke jeuk op mijn neus en wenkbrauw, waar ik natuurlijk niet bij kan,  ebt ook naar de achtergrond.

Na een tijdje krijg ik via de koptelefoon te horen dat de contrastvloeistof ingespoten gaat worden. Dit blijft een heel raar gevoel want ik voel dat door mijn hele lichaam gaan en het lijkt even alsof ik in mijn broek plas, zo warm wordt het daar onder.

Op een gegeven moment kreeg ik de mededeling dat de scan klaar was en dat de verpleegkundige eraan zou komen. Ik voelde meteen mijn ademhaling weer versnellen en wilde eruit. Ik bewoog mijn armen wat naar de zijkant en voelde direct hoe smal het allemaal is. "Hup, opschieten nu want ik wil eruit".

Het zit er weer op en de blauwdruk van mijn borsten is nu helemaal gemaakt. Het ligt vast op beeldmateriaal en er is geen weg terug. 

Met een verfrommeld gezicht van dat ding waarop ik lag met mijn gezicht begeef ik mezelf naar de kleedkamer. Zo, dit zit erop. 

Terug naar naar vandaag...

De kinderen hebben gegeten en we zitten in de auto terug naar school wanneer de telefoon gaat. Ik zie dat ik door een onbekend nummer gebeld wordt en mijn hart zit direct in mijn keel. Gelukkig belt hij al op tijd en hoef ik niet de hele dag nog te wachten. 

Ik neem op en omdat mijn telefoon met bluetooth verbonden is in de auto horen de kinderen ook direct dat de dokter belt. Als het nu maar goed nieuws is, anders horen de kinderen het meteen is de gedachte die even door mijn hoofd schiet. Maar voordat ik hier echt bij stil kan staan zegt de dokter al dat alles er goed uit ziet. APK geslaagd, volgend jaar opnieuw MRI en mammografie.  

Het telefoongesprek duurt alles bij elkaar één minuut, maar met de beste mededeling die ik maar kan hebben. 

We zijn blij en Noor vraagt of de uitslagen vorig jaar ook allemaal goed waren. Stijn zegt: "mama als het niet goed was dan ging je misschien wel dood toch? want twee keer kanker krijgen is niet best".  Bram vraagt of ik nou eigenlijk hulpouder ben vanmiddag en is lichtelijk gepikeerd wanneer ik ontkennend antwoord. Hij begrijpt nog niet echt dat dit niet de meest ideale dag was voor mij om mezelf als hulpouder op te geven.

De kinderen gingen thuis met slaande ruzie de auto in, maar vergaten nu ook hun ruzie gelukkig en we rijden tevreden door naar school.

Terug thuis merk ik dat ik ineens heel erg moe ben. Zo'n plotseling opkomende moeheid die heel lastig is te omschrijven. Ik ben blij, opgelucht, emotioneel en uitgeput. 

Het geluid van mijn telefoon kan weer uit en ik kan weer over naar de orde van de dag. Snoepzakjes maken voor de kinderen, want het is de laatste dag van de avondvierdaagse. Opgelucht verleg ik mijn aandacht weer.