De behandelingen zitten erop. De gezamenlijke missie van de artsen en mezelf is geslaagd: de kanker is weg voor zover momenteel te zien is.

Vanaf nu moet ik van elke dag een feestje maken, want de behandeling is geslaagd en het ziet er naar uit dat ik nog een tijdje rond mag blijven lopen op deze aardbol. 

 

Toen de bestralingen nog moesten gaan beginnen wilden een aantal vriendinnen al een weekend Ibiza plannen om het leven te vieren. Op zich natuurlijk geweldig leuk, maar ik had dat euforische gevoel helemaal niet. Ik wilde het 'gewone' leven terug. 

Maar wat is mijn gewone leven eigenlijk? 

 

In 2009 is Stijn geboren en omdat Stijn niet sliep 's nachts is ons leven toen radicaal veranderd. Ik ben vanaf dat moment mezelf volledig kwijtgeraakt en liet me leiden door de waan van de dag en hetgeen van me verwacht werd. Daar wilde ik dus zeker niet terug naar toe. 

Ik wilde absoluut beter voor mezelf gaan zorgen, mijn hart gaan volgen en naar mijn eigen verwachtingen gaan leven in plaats van naar de verwachtingen die mijn omgeving van mij had. 

 

In de eerste instantie wilde ik alles weer zo snel mogelijk zelf doen. Ik was wellicht net een peuter die riep: "zelluf doen, zelluf doen. Maar hoezeer ik de hulp ook waardeerde van vooral de oma's die vaak in huis waren en de zorg voor de kinderen overnamen, ik wilde het zelf weer doen. Ik wilde mijn huis terug en het liefste niemand meer in huis. 

Door het maken van deze keuze zorgde ik er zelf voor dat ik mezelf al snel weer liet leiden door de waan van de dag. 

De zorg voor drie kleine kindjes kost een gezond persoon al best veel energie, mij herstellend van alle behandelingen misschien nog wel meer. Ik bleef leven op adrenaline waardoor het me lukte om weer te gaan werken en grotendeels zelf voor mijn gezin te zorgen. Omdat ik mijn geopereerde arm moest ontzien en omdat ik ook echt een hekel heb aan poetsen was het natuurlijk erg prettig dat mijn moeder dit voor me deed. 

 

Ik ging op dezelfde manier door als tijdens het 'kankerjaar'. Er was geen ruimte voor emoties, voor verwerking of gevoelens, want dat leidt af van wat moet gebeuren. Daarnaast leefde ik nog terwijl er ook genoeg mensen niet meer beter kunnen worden of inmiddels al waren overleden, dus geen flauwekul. Gaan met die banaan.

 

Kanker is geen griepje of gebroken middenvoetsbeentje. Kanker blijft je leven beïnvloeden. Mijn directe huisarts zei me eens: "eens een kankerpatiënt, altijd een kankerpatiënt". Helaas klopt dit als een bus. 

 

Zowel lichamelijke als emotionele klachten hield ik over aan de kanker. Sommige klachten waren er al vrij snel, andere klachten hebben zich pas recent geopenbaard. 

 

Ik word op de proef gesteld door mezelf. Het leven tijdens de kanker was in vele opzichten makkelijker voor me dan na de kanker. Nu moest ik weer uit mijn cocon komen. Hoe kon ik dan in hemelsnaam goed voor mezelf blijven zorgen als 'het leven' weer verwachtingen van me had? Ik voelde me schuldig wanneer ik baalde van de restklachten van de behandeling, want ik moest van mezelf gewoon blij zijn dat ik nog leefde. 

De veiligheid (ook al kan het net zo goed schijnveiligheid) van het ziekenhuis was weggevallen. Ik moest het zelf gaan doen en leren vertrouwen op mijn lichaam. Niet bij elk bultje in paniek schieten, en niet bij elk kuchje denken dat er uitzaaiingen in mijn longen zitten. 

 

Ik heb veel last van lichamelijke en emotionele klachten. Zijn dit gevolgen van de behandeling? Zijn het gevolgen van het feit dat ik al jarenlang over mijn grenzen ga en mijn lichaam het niet meer volhoudt? Ik heb geen idee en eigenlijk boeit me de oorzaak niet, maar wil ik best wel wat van die klachten af, al is het maar een beetje. 

 

Mijn lymfoedeem is, op de littekens na,  de enige zichtbare klacht welke ik over heb gehouden aan de kanker. De overige klachten zijn niet zichtbaar en daardoor lastig uit te leggen aan mezelf en mijn omgeving. 

 

Het is absoluut niet mijn bedoeling om hier een klaagzang van te maken, verre van. Wanneer het de afgelopen jaren over mijn klachten ging dan bagatelliseerden mijn omgeving en ik het met de standaardzin: "ach, als dat het ergste is, het had allemaal veel erger kunnen zijn". En dat klopt als een bus.

 

Inmiddels heb ik ook gemerkt dat ik door het negeren en bagatelliseren van mijn klachten voortdurend over mijn grenzen ga en de kwaliteit van mijn leven er ook niet beter op wordt. 

 

Dus mezelf volledig bewust van het feit dat het altijd vele malen erger kan, mogen mijn klachten er ook zijn en is het belangrijk om ze onder ogen te zien, ze te voelen en ze te accepteren zodat ik beter kan functioneren