Hartkloppingen, huilen en euforie

De eerste week met medicatie zit erop. 

Zaterdagochtend nam ik mijn eerste dosis van de stootkuur dexamethason welke vier dagen zou gaan duren. Ik nam het in, en vergeleek mezelf met een druggebruiker die ging wachten op de werking van het goedje. 

Aanvankelijk merkte ik niet zoveel, totdat in de avond mijn hart steeds sneller ging kloppen en mijn smartwatch talloze malen op hol sloeg met de mededeling: "abnormaal hoge hartslag gedetecteerd". 

's Avonds keek ik voor de 386e keer de film Dirty Dancing. Nog nooit heb ik zo hard gejankt met deze film als deze keer. De kinderen zagen de film voor de eerste keer en konden de intensiteit van mijn emoties logischerwijs niet echt rijmen aan de inhoud van de film. 

Na een nacht met hartkloppingen en weinig slaap ging ik mezelf in de loop van zondag steeds beter voelen. Vanaf die dag kreeg ik steeds meer energie, voelde mezelf opgewekt en kon voor mijn gevoel de hele wereld aan. Normaliter vermijd ik het om extra te bukken of om de trap een keer extra op te gaan. Nu was het geen enkel probleem. Ik zoef naar boven, nog even een wasje, extra rondje met de hond en nog even een boodschapje. 

"Zo voelt het dus om normaal te leven"

Wanneer me gevraagd wordt hoe het met me gaat antwoord ik steevast dat ik het, na een kleine lastige opstart, er goed op doe. 

Ik vraag me af waarom ik mezelf toch een jaar lang verzet heb tegen deze medicatie. Ik heb mijn leven terug én de chronische pijn aan mijn linkerschouder is ook foetsie, waardoor ik gewoon op deze schouder kan liggen en hem pijnvrij kan gebruiken. 

Woensdag was de eerste dag na de stootkuur en heb ik "alleen" nog de vijf pillen die ik nu structureel moet slikken tegen de bijwerkingen.

Ojee, waar is dat fijne gevoel nu? Ik ga ademhalingsoefeningen doen en probeer te mediteren. Ik mediteer met een hartslag van 90. 

Ik irriteer mezelf aan iedereen en barst om het minste geringste in tranen uit.  Mijn smartwatch slaat weer op hol vanwege de hartslag en ik stap donderdagochtend uit bed zonder een oog dichtgedaan te hebben. 

Zou zo afkicken voelen?

Met een gigantisch rood hoofd, wat niet te camoufleren valt, en waterige ogen ga ik naar mijn werk. 

Wanneer ik bij mijn laatste cliënt aankom benoemt hij tactisch dat ik vandaag wel echt een "enorm rooie kop" heb. Ja, ja, ja die observatie had ik zelf ook al gedaan. 

Die donderdag schijnt de zon na een aantal regenachtige dagen, maar de euforie ontbreekt, evenals de energie en wanneer ik thuis kom lig ik alleen nog maar totdat ik naar bed kan. 

En eigenlijk was het vanaf dat moment "dikke doei" met het euforische en energieke  gevoel. Op naar de volgende ronde, we gaan het weer meemaken.