Geen idee?!

Een geheugen als een olifant.... 

Heel vroeger had ik het geheugen van een olifant.

Wanneer ik nu soms mijn kinderen hoor praten dan denk ik: "jullie hebben echt het geheugen van een olifant". 

Ik weet niet eens meer hoe laat ze geboren zijn. 

Laat staan dat ik nog weet wat er tijdens de laatste informatie avond over het examenjaar van Stijn verteld is. Ik zit daar serieus alleen maar omdat het zo hoort om daar te zitten. Wat er gezegd is dat weet ik al niet eens meer zodra ik een stap buiten de school zet. 

Een online cursus of opleiding vind ik hartstikke leuk om te doen en hoe interessant ik het ook vind, ik vergeet de inhoud onmiddellijk als ik er een week niet naar kijk. Ik kan zo steeds opnieuw die cursus doen, dat is dan financieel wel weer gunstig. 

Boeken en films, je kunt ze me keer op keer vol verwondering laten kijken. Alleen de film Dirty Dancing kan ik je van begin tot het einde vertellen.  De Disneyfilm Vaiana keek ik laatst nog eens na een aantal jaren en het leek net of ik deze voor de eerste keer zag (feitelijk de derde keer). 

Wanneer ik doelgericht naar het washok loop, dan kan ik daar volledig doelloos staan en niet meer weten wat ik daar ging doen. Ik moet dan teruglopen naar bijvoorbeeld de keuken om terug te halen wat ik daar aan het doen was en met een beetje geluk weet ik dan weer wat ik in het washok ging doen. 

Of niet op woorden kunnen komen, of compleet het verkeerde woord gebruiken, ook zoiets. 

Een vriendin van me heeft dit ook en had hier iets handigs op bedacht wanneer dit tijdens een gesprek gebeurt. Uiteraard ben ik dat nu ook vergeten.  

Wat ik niet vergeet zijn de stomme dingen die ik vroeger gedaan heb of de negatieve dingen die in mijn leven zijn voorgevallen. Dat is toch ook gek toch? Die zou ik allemaal wel willen vergeten, maar nee hoor, vervelende gedachten en bijbehorende gevoelens kunnen zomaar de kop op steken. 

Voor de kanker had ik deze problemen nog niet, dus het komt bij mij echt wel door een chemobrein zoals ze dat noemen. 

Daarnaast denk ik ook echt dat het erger wordt door de hormonen.

Die premenopauze zal de boel ook niet echt positief beïnvloeden natuurlijk. 

Een aantal jaren geleden heb ik eens een dementietest in het ziekenhuis gehad en zelfs een scan van mijn hypofyse. Godzijdank bleek er op dat gebied niks mis te zijn,  want dan ben je pas in de aap gelogeerd. 

Nee, het is nu gewoon de boel verbloemen: "Oja, hahahah dat was toen echt heel leuk inderdaad", terwijl ik het totaal niet meer weet. Daarnaast veel opschrijven, heel veel. Nooit zonder briefje naar de supermarkt gaan, want dat komt ook niet goed. 

Zo erg als ik het heb hoef je het niet te hebben, maar zovelen met mij in dezelfde levensfase als ik. Dan moet je jezelf hier toch wel enigszins in herkennen? Please zeg ja :) .