Met de billen bloot

Jawel hoor, ik ben begonnen bij het revalidatiecentrum. Ontzettend dankbaar dat de reumatoloog me verwezen heeft, maar het is ontzettend confronterend. 

Weet je wat ik vooral confronterend vind? Ergens had ik gehoopt dat na de intake tegen me gezegd zou worden: "Mevrouw van Halteren, alles leuk en wel, maar ga lekker zwemmen, yoga doen of naar de fysiotherapie in het dorp, dan komt u er ook wel".

Nee, ik kreeg als reactie: "we denken dat een traject bij ons erg passend is. U heeft een heleboel voor uw kiezen gekregen en we denken dat u hier echt op uw plek bent". 

Kut. 

Waarom Kut? Omdat ik er niet meer onderuit kan dat het echt best serieus is allemaal. Ik merk in het dagelijks leven natuurlijk wel dat het eigenlijk maar prullen is, maar als ik er niet over praat dan is het er niet of zo. 

Het voelt niet fijn wanneer deskundigen zeggen dat mijn spierkracht inderdaad toch wel erg ondermaats is.

Nog minder fijn was het dat ik op een bepaalde manier aangekeken werd en ze tegen me zei: "Het is nogal wat, wat je allemaal op je bordje hebt gekregen". Dit is al vaker tegen me gezegd, maar zij zei het op een manier die me raakte. Sindsdien lopen de waterlanders bij het minste of geringste over mijn wangen. 

"Elk huisje heeft zijn kruisje" roep ik altijd wanneer iemand een opmerking tegen me maakte.

"En door". Verder er niet teveel over praten. Wanneer ik me slecht voel dan sluit ik mezelf op en wanneer mijn sociale omgeving me ziet dan zorg ik wel dat ik opgeladen ben. Op deze manier hoef ik bijna nooit te laten zien hoe het echt gaat. 

Nu zal het anders gaan worden, want de ergotherapeute met haar doortastende houding zei: "Het is goed om er eens over te gaan praten". 

Ik zie ertegenop, daar ben ik heel eerlijk in. Ik zie op tegen het feit dat ik mijn oude strategieën los moet laten, want ze zijn me niet meer tot dienst.  Zal ik de controle over mijn emoties verliezen? Zal het nut hebben zodat ik weer wat sterker word en beter kan functioneren? 

Ondanks deze onzekerheden, kijk ik er ook naar uit want ik zie het als een kans. Een kans om zowel lichamelijk maar ook emotioneel te helen.