Grenzeloos doorgaan

Met bovenstaande en soortgelijke opmerkingen en overtuigingen ben ik opgevoed en opgegroeid. Deze overtuigingen zitten diepgeworteld in me.

In de loop van de tijd zijn er vooral mensen in mijn leven gekomen die dezelfde soort overtuigingen hebben en hiernaar leven. 

In principe is er helemaal niks mis mee. Ik krijg namelijk al kippenvel bij de gedachte dat iedereen zou leven volgens tegengestelden van deze overtuigingen.

De wereld wordt niet gebouwd wanneer we nooit over onze grenzen zouden gaan en een bepaalde discipline en doorzettingsvermogen zouden hebben. 

Totdat ik kanker kreeg was ziekmelding op mijn werk echt een no go. Ik liep liever hoestend en proestend rond dan dat ik mezelf voor 'een griepje' ziek meldde. 

Vanuit mijn opvoeding kreeg ik complimenten als ik niet te flauw was en de cultuur op het werk was hetzelfde. Je meldt jezelf niet ziek om een snotneus, punt. 

Totdat ik kanker kreeg. 

De bedrijfsarts vond het een goed idee dat ik, als afleiding tussen de chemokuren, wat zou komen werken. Net of ik met een gezin met drie kinderen onder de vier jaar niet genoeg afleiding zou hebben. 

Toen heb ik naar het hoofd van personeelszaken gebeld en gezegd dat hij me maar moest ontslaan wanneer dit het beleid zou zijn, want dat ik behalve voor een kop thee echt niet naar het werk zou komen. 

Ik ben niet ontslagen en heb ook niet gewerkt gedurende deze periode. 

Daarna viel ik al snel terug in mijn oude patroon.

Ik kreeg lymfoedeem en had veel restklachten, maar omdat ze zo begripvol waren geweest op het werk al die tijd kon ik het echt niet maken om mezelf ziek te melden. 

Uiteindelijk ben ik minder uren gaan werken en gaf ik mijn energie aan het werk en was het op wanneer ik thuis kwam. Toch vond ik dat ik het goede deed. 

Op dezelfde manier heb ik jarenlang mijn sociale leven ingevuld. Want, je moet toch blij zijn dat je zoveel fijne mensen om je heen hebt, dat je uitgenodigd wordt voor een feestje en dat mensen met je af willen spreken. 

Nee zeggen was geen optie, want, dat kun je niet maken. Jarenlang waren de weekenden volledig vooruitgepland en volgepland. 

"Wat zullen ze daar wel niet van denken?"."Straks word je nergens meer voor gevraagd". "Ben blij dat mensen met je om willen gaan". 

Totdat ik kanker kreeg

Ik vond dat ik na de diagnose voor de eerste keer een legitieme reden had om niet naar een kinderverjaardag te gaan en met mijn gezin naar het strand te gaan. Iets waar we gewoonweg door de sociale verplichtingen nooit tijd voor hadden. 

Radicaal heb ik toen iedereen buiten de deur gehouden om diverse redenen , maar vooral omdat ik mezelf er toen ontzettend van bewust was dat ik zelf moest leven in deze periode en mezelf niet moest gaan laten leven door, hoe goed bedoeld ook, talloze medelevenbezoekjes. 

Sinds de kanker ziet mijn sociale leven er heel anders uit. Niet omdat dit een bewust keuze was, maar omdat het niet anders kon. Mijn batterij liep leeg op dingen die 'moesten', zoals werk en gezin. 

Het leek alsof ik heel bewust mijn keuzes maakte met sociale activiteiten maar de stemmetjes in mijn hoofd logen er niet om en welke keuze ik ook maakte, het voelde nooit goed. Ik ging verantwoorden en verklaren om het voor mezelf  en anderen 'goed te praten'. 

Nu 10 jaar na de kanker ziet mijn leven er compleet anders uit als daarvoor, maar in mijn hoofd huizen dezelfde stemmetjes. 

Heel vaak heb ik een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik mezelf aanstel.

Dat ik lui ben in plaats van moe en dat ik niet wil in plaats van dat ik niet kan. 

Ik werk niet, maar er gaat geen dag voorbij dat ik mezelf niet afvraag of ik toch echt niet zou kunnen werken. 

Wanneer ik een keer een leuke sociale activiteit onderneem en dit gaat goed dan is de eerste gedachte die ik heb: 'als je dit kunt dan kun je ook werken'.

Ik kom amper de trap op , maar er gaat geen dag voorbij dat ik denk dat dit komt omdat ik te weinig getraind heb in het verleden.

Ik kan heel slecht tegen prikkels en tegen geluiden, maar er gaat geen dag voorbij dat ik mezelf dit verwijt.

Mijn sociale kring wordt steeds kleiner en  er gaat geen dag voorbij dat ik mezelf niet schuldig voel over het feit dat ik niet genoeg investeer in mijn relaties met anderen. 

Eigenlijk voel ik mezelf altijd moe, maar toch vraag ik mezelf af of ik niet gewoon een lui mens ben geworden. 

Ik vraag mezelf soms zelfs af of al die diagnoses wel echt zijn, of ik mezelf niet gewoon aanstel.  Want tja, als je maar lang genoeg zoekt dan vind je altijd wel wat en iedereen heeft toch wel wat.