Het EK 2024 is in volle gang. Nederland speelt tegen Turkije.
Steeds wanneer het Nederlands elftal een wedstrijd speelt, kijken we met dezelfde vrienden. Vandaag is de groep wat uitgebreider, want de (meeste) kinderen kijken ook met ons mee.
Met vijf mannen en drie vrouwen zitten we aan een hoge tafel. Acht pubers en drie pre-pubers zitten voor ons op de bank.
De mannen drinken bier en wij (alcoholvrije) Aperol Spritz.
We eten chips met dipsaus, tomaat met pepermayonaise (promotie actie van de Jumbo), stokbrood dat gesneden wordt op de nieuwe borrelplank en geserveerd wordt op de snijplank én frituursnacks die we ook in de pepermayonaise dippen omdat deze zo lekker is.
Nederland staat achter met 0-1 en ik kijk de kamer rond.
Ondanks de achterstand voel ik de warmte door me heen stromen en ervaar ik zo'n bijzonder moment van ultiem geluk.
De mannen zijn bevriend met elkaar, wij als vrouwen idem dito en wat nu zo bijzonder is, is dat de meeste van onze kinderen ook met elkaar bevriend zijn (op één na hebben we allemaal drie of vier kinderen, dus sommigen volgen ook een ander pad).
Geen geforceerde vriendschappen die min of meer opgelegd zijn omdat de ouders het toevallig goed met elkaar kunnen vinden.
Nee, daar zijn ze allemaal te eigenwijs voor.
Onze jongste mannen gaan fantastisch met elkaar en de pubers van 15/16 hebben al jaren een geweldige vriendengroep. Sommigen komen al ruim tien jaar bij elkaar over de vloer. Ze voelen voor, de ouders, als 'eigen' en ik zou voor ze door het vuur gaan als het nodig is.
Terwijl ik zo rondkijk ben ik mezelf er van bewust hoe uniek en bijzonder dit is.
Koesteren, dat is het woord dat in me op komt. Zulke situaties zijn om te koesteren en om heel dankbaar voor te zijn.
De wedstrijd eindigt met 2-1 winst voor Nederland. De ouders gaan los, de kinderen kijken met een blik vol schaamte naar hun boomerouders. Precies zoals het hoort te gaan.
Reactie plaatsen
Reacties