Kankervrij jubileum

Vandaag is het precies tien jaar geleden dat de tumor die ik ruim negen maanden daarvoor ontdekt had, uit mijn oksel is verwijderd.

Tien jaar! Het doet wat met me. Ik merk dat ik al langer veel denk aan deze mijlpaal, maar wel met een gemengd gevoel. 

Alles is met kanker voor altijd gewoon anders, ook al ben ik blijven leven. 

Je denkt namelijk niet bij jezelf: "nou je het zegt, da's waar ja, tien jaar geleden had ik kanker". Nee, als je eenmaal de diagnose gehad hebt dan hoort het bij je en ben je jezelf elke dag van dit feit bewust, de ene keer wat meer dan de andere keer.

Je weet dagelijks dat je twee voeten hebt en tien tenen, en je bent jezelf er net wat extra van bewust wanneer je dat kleine teentje weer eens keihard stoot. Zoiets is het ook met kanker denk ik. 

Gelukkig leef ik niet in angst. Dat heb ik gelukkig nooit extreem gehad, want het lijkt me vreselijk wanneer je steeds in angst leeft dat de kanker terugkomt. Wat dat betreft heb ik dat eigenlijk alleen een beetje wanneer ik de jaarlijkse scan heb gehad. 

Dan denk ik altijd: "nu ligt het vast en wanneer er iets te zien is dan begint dat hele circus weer opnieuw".

Gelukkig is het tot nu toe nooit zo ver gekomen en ben ik dankbaar voor elke goede uitslag.  

Morgen mag ik overigens weer opdraven voor deze jaarlijkse scan. 

Ik heb enorm veel geluk gehad dat ik de kanker heb overleefd. Tegelijkertijd heb ik de afgelopen jaren ook wel een beetje pech gehad, want gezond ben ik nooit meer geweest en dat is toch ook wel een worsteling. 

Het eeuwige gezeik met afspraken in het ziekenhuis ben ik zo ontzettend beu. Ik heb echt het geluk dat mijn vaste specialisten echt heel tof zijn, maar ik wil het soms gewoon echt niet meer. 

De ader in mijn linkerarm, die altijd de sjaak is omdat in mijn rechterarm niet geprikt mag worden is het ook kotsbeu. Honderden keren is diezelfde ader al de lul, die protesteert steeds vaker en geeft niet altijd bloed meer. 

Afscheid nemen van bepaalde sociale activiteiten, afscheid nemen van werk, afscheid nemen van bepaalde dromen en afhankelijk zijn van het oordeel van het UWV, dokters en andere instanties. Wanneer ik een keer wel op bijvoorbeeld een feestje ben dat voortdurende stemmetje: "ze zullen wel denken, werken kan ze niet, maar dit kan ze wel", waardoor echt genieten best lastig is. Of wanneer iets niet (meer) lukt en ik afzeg : "ze zullen me wel een zeikerd vinden" .

Het houdt niet op als je gezondheid te wensen overlaat.

De kunst is om te kunnen blijven zien wat er wél is. 

En kijk dan verdorie eens naar deze foto's . Die kleine dreumesen heb ik toch maar de afgelopen tien jaar mogen zien opgroeien naar de toffe pubers die ze nu geworden zijn. 

En ondanks alle bijbehorende ruzies die het opgroeien met zich meebrengt (gelukkig iets wat normaal verloopt) ben ik elke dag dankbaar dat me dit is gegund. 

Waar ik ook echt dankbaar voor ben en wat ik iedereen gun, gezond of minder gezond, is dat het me lukt om in elke dag iets moois te zien.

Van de opkomende zon, tot een pianomuziekje, tot het besef hoe gezegend ik ben met de mensen om me heen of noem maar op.