Eindelijk was het zomer in Nederland en ik stelde de kinderen voor om naar het strand te gaan. Bram kon zich niet herinneren wanneer we voor de laatste keer geweest zijn, dus het lijkt een goed plan.
We besluiten om rond drie uur 's middags thuis weg te rijden om dan daar lekker een hapje te eten en te genieten van de zonnige namiddag en avond.
Maar we waren niet zonder slag of stoot weg hoor. De oudste puber heeft soms het idee dat hij de baas in huis is en wilde even het één en ander voor ons allemaal bepalen.
Nou dat dacht ik niet, dus na een flinke verbale krachtmeting was ik in de veronderstelling dat ik op pad zou gaan met twee kinderen in plaats van drie.
Echter leek hij toch eieren voor zijn geld te kiezen en zat hij bij vertrek alsnog in de auto. Uiteindelijk is het natuurlijk wel net zo gezellig wanneer ze er alledrie bij zijn.
We zijn naar Dishoek gereden. Als we naar het strand gaan, dan gaan we meestal daarheen omdat we weten dat we daar lekker zitten (echt Hollands hè). Ik zag er alleen enorm tegenop om die duin op te moeten klimmen. De kinderen zeiden bij aankomst al dat ik geen tas hoefde te dragen en dat ze me wel gingen duwen.
Stijn droeg de tassen en Noor en Bram duwden me als een soort zeug de duin op. Met focus, inzet en hun duwkracht lukte het me om op normaal tempo die duin op te komen. Uitrusten en bijkomen doe ik op het strand wel.
Voor de mensen die Dishoek en Kon-Tiki kennen, die weten dat je daar langs een steile trap naar beneden gaat om op het strand te komen. Naar beneden is geen probleem voor me, maar die trap in de avond op zien te komen vond ik niet het meest prettige vooruitzicht. Afijn, eerst maar eens gaan genieten en de rest komt straks weer wel.
We hebben genoten.
De kinderen gaan dan zo goed met zijn drieën en genieten dan enorm samen. Er stond een zacht briesje, het zonnetje scheen en het was lekker rustig op het strand. We hebben daar nog lekker gegeten en omdat de temperatuur heerlijk bleef zijn we tot bijna zonsondergang gebleven.
Ik had nog wel even een flashback naar een aantal jaren geleden dat ik met vriendinnen meedeed aan de halve marathon van Renesse (wandelend hoor, maar toch hè, wel over het strand). Nu vind ik het al pittig om door het mulle zand even naar het water te lopen.
Toen we naar huis gingen moest ik dus die trap zien te bestijgen. Met twee handen aan de leuning én met de hulp van de kinderen lukt het me om boven te komen.
Eigenlijk moet ik gewoon rustig aan die trap opklimmen en desnoods steeds mijn ene voet naast de andere zetten voordat ik een volgende trede neem, maar uiteraard gaat mij dat te langzaam en vind ik dat toch voor schut op de één of andere manier, dus zo lang het zo kan, dan kan het zo.
Bij thuiskomst zat natuurlijk werkelijk alles onder het zand. Wij, maar ook alle spullen en binnen vijf minuten ook de gang, bijkeuken en keuken. Gadverdamme, dat zand hè, het grootste nadeel van het strand 🙃.
Reactie plaatsen
Reacties