De wasstraat

De eerste drie weken zitten er bijna op.

Ik ben met een nieuw traject mogen starten bij revalidatiecentrum Revant.

Een ACT traject, wat staat voor Acceptence en Commitment Therapie. In het kort gezegd is het een traject dat 14 weken duurt en zich richt op het leren omgaan met negatieve gevoelens (Accepten) en het ontdekken van en richten op belangrijke waarden in het leven (commitment).

Toen ik aanvankelijk verwezen werd naar Revant dacht ik: "hupsakee, ik ga daar eens flink aan de slag om mijn spieren die nog wel werken snel sterker te maken". 

Niks bleek minder waar. 

Ik bleek een veel te groot beroep te doen op mijn lichaam en er werden bijna extra kosten in rekening gebracht voor de hoeveelheid tissues die ik er steeds maar weer doorheen joeg omdat de tranen bleven rollen. 

Al snel zeiden ze dat ze dachten dat ik wel een ander traject kon gebruiken en zo geschiedde. 

Nu ga ik drie maal per week richting Revant om diverse therapieën te volgen. 

Drie maal per week fysiotherapie, eenmaal per week beeldende therapie, eens per week een gesprek met een psycholoog en twee maal per week krijg ik ergotherapie. 

Het is pittig kan ik je zeggen. 

Fysiek omdat ik er steeds opnieuw mee geconfronteerd word dat ik mezelf altijd te veel push. Hard werken, doorzetten, niet te flauw en dat alles het liefste in een snel tempo. Dit heeft me ook veel gebracht, maar mijn lichaam kan dit niet meer. Het is niet goed voor me. Dus in plaats van dat ik aan de apparaten hang om in rap tempo mijn spieren te versterken, leer ik om te vertragen en te voelen wanneer het genoeg is voor mijn lichaam. 

Emotioneel heb ik het gevoel dat ik steeds opnieuw door de wasstraat ga en dat er  steeds opnieuw het meest grondige programma gekozen wordt. Alle vastgekoekte emoties die er soms al tientallen jaren zitten (jawel ook van voor de tijd dat ik ziek werd) worden losgeweekt. Er is geen ontkomen meer aan en ik wil er ook niet meer aan ontkomen. 

Ontzettend dankbaar ben ik dat ik de kans krijg om dit traject te volgen.

Als het goed is sta ik over 11 weken glimmend buiten de wasstraat. 

Alle 'vlekken' zijn schoongeweekt en ik weet dan hoe ik mezelf schoon moet houden of snel weer schoon moet krijgen. 

Zonder hier iedereen lastig te vallen met alle emoties die bij mij vastgekoekt zitten (sommige dingen zijn goed en noodzakelijk om aan te pakken, maar niet om met iedereen te delen), zal ik wel wat ervaringen gaan delen omdat ik zeker weet dat je (gelukkig) geen ziekte hoeft te hebben om jezelf te herkennen in sommige patronen.