Watervrees?

Bij het doornemen van de eerste planning van Revant  zag ik het staan: "oefenbad".

"gadverdamme", was mijn eerste gedachte. Ik stond niet te springen om mezelf in een badpak te hijsen en dat zwembad in te gaan. 

Die tegenzin heeft een paar redenen. 

De eerste is dat mijn laatste zwemervaring niet zo succesvol was.

Toen ik met Noor in Kos was ging ik bij Gods gratie de zee in (ik hou daar gewoon niet van), maar toen ik eenmaal in het water was, vond ik het best lekker en wilde gaan zwemmen. Als een plumpudding zakte ik naar beneden omdat mijn romp te zwak bleek om te zwemmen. 

Ik zag het dus niet direct zitten om in zo'n zwembad te moeten ploeteren om boven water te blijven.

Daarnaast geeft alleen de gedachte aan het aantrekken van een badpak al tegenzin. 

Vorig jaar heb ik er eentje gekocht met soort van push up gedeelte. Ik wilde een badpak omdat ik dacht dat, dat meer zou afslanken dan een bikini. Echter wanneer je met de geboorte van elk kind ook een cupmaat verloren bent, dan maakt een badpak de boezem ook wel erg slank. Geen gezicht vond ik het als ik dan een badpak droeg en je niet kunt zien of het nu je rug of je voorkant is, dus dan maar eentje met wat push- up erin. 

"Kan ik die wel aan voor de revalidatie?". 

Nou dat antwoord was al snel: "ja", want het zou toch van de zotte zijn als ik daar een ander badpak voor zou kopen wat ik vervolgens nooit meer aan zou doen. 

Zwemtas vullen en daar gaan we. 

Nou en viel het even mee joh in dat oefenbad. 

Ik hoefde namelijk helemaal mijn lijf niet op de proef te stellen. In de eerste instantie leerde ik om gewoon heel ontspannen te drijven op mijn rug. 

Daarna ging ik op mijn rug zwemmen en in tegenstelling tot zwemmen op mijn buik, kan ik dit nog wel. 

Wanneer vrijwel alle bewegingsvormen meer moeite kosten of niet meer lukken is het zo ontzettend fijn dat er iets wel lukt en dat ik er ook van kan genieten. 

Wekelijks word het aantal baantjes dat ik zwem opgevoerd. De eerste keer dat ze opgevoerd werden kreeg ik meteen feedback. 

" Wat ben je nu aan het doen? Ik zie je ineens heel hard gaan en het water plonst alle kanten op". 

Jawel hoor, toen ik er even bij stilstond wat er gebeurd was, bleek dat ik alweer meteen in mijn hoofd was gaan zitten. 

Zo van: "ik zal eens laten zien wat ik kan en die baantjes even vlug trekken".  Dat wordt het ego genoemd en mijn ego sprak meteen omdat ik wilde gaan presteren.

Ik voelde het water en mijn lijf niet meer, wat ervoor zorgt dat ik ook niet voel wanner ik over mijn grens ga, terwijl dat nu net juist de bedoeling is. 

Dus op de rem en toen voelde ik het warme water weer om me heen. En weet je wat het grappige is? Qua snelheid maakt het helemaal niks uit. Omdat ik de tijd nam om uit te drijven ging ik relaxt en even snel door het water dan wanneer ik met krachtige snelle slagen ging. 

Uit het hoofd en in het lijf, dat is de kunst

Nooit gedacht dat ik ernaar uit zou kijken, maar vanmiddag mag ik weer en dat voelt heel fijn.